(28-09-2001) Maandag de 24ste bleek de mogelijkheid te bestaan om terug te keren naar St. Yrieix. Het scheelt Yoland iets van 70 kilometer per bezoek, dus niet lang geaarzeld -want ik moest snel beslissen- en 'ja' gezegd. Het duurde daarna nog wel wat uren, voordat ik feitelijk op transport ging. Het vervoer ging per ambulance. Klinkt erger dan het is, want in Frankrijk kent men daarin twee soorten. Ten eerste de ambulances zoals die in Nederland ook bekend zijn, zo met zwaailicht en allerlei apparatuur aan boord. Daarnaast bestaat een veel groter leger van witte auto's met daarop een blauwe ster. In feite zijn dit gewoon taxi's die aan ziekenvervoer doen. Misschien hebben de chauffeurs een EHBO diploma, waardoor ze in een witte jas mogen lopen, maar voor de rest rijden ze vooral erg hard.
Aangekomen in St. Yrieix liep de chauffeur direct naar de hartafdeling, maar daar werd ik -voorlopig- nog niet verwacht. Ik moest weer naar de IC en weer aan de apparatuur. Geen mobiel spul in de provincie!! Daar lag ik weer aan het bed gekluisterd en dat in een soort aquarium waardoor het personeel me goed kon bewaken! De volgende dag werd alle apparatuur weer afgekoppeld en mocht ik een verdieping afdalen. Kamer alleen! Stadsgeluiden en de mogelijkheid om rond te lopen. Op woensdag begon de revalidatie: lopen, trappen af -‘op' mocht nog niet- en ademhalingsoefeningen.
Al vanaf het eerste moment in Limoges was er sprake van een revalidatieverblijf ergens in de wijde omtrek. Het zou een week of drie in beslag nemen en het werd erg gepushed. Ik had daar niet echt oren naar maar enige controle bij het hervatten van de lichamelijk activiteit leek me toch ook wel weer gepast. Yoland heeft nog wat informatie ingewonnen links en rechts en iedereen raadde haar aan mij toch vooral die herstelperiode te laten volgen.
Na het principe akkoord ging alles wederom in sneltrein vaart. Vrijdagmiddag nadat ik eerst de hele ochtend had genoten van het prachtige weer en de drukte van de markt (half negen de eerste mannetjes aan de wijn), ging het weer met zo'n taxi-ambulance richting St. Feyre, enige kilometers ten zuiden van Gueret. Ongeveer 130 kilometer bij Le Petit Masvieux vandaan. Volgens mij een tuberculose-sanatorium uit het begin van de 20ste eeuw. Een gigantisch langgerekt gebouw dat in diverse fasen van modernisering verkeert: Lelijke aanvullingen uit de jaren zestig, verlaagde brandveilige plafonds, kunststof kozijnen, etc.
Ik mocht twee maaltijden lang op mijn kamer acclimatiseren en daarna was het per zes 'en groupe' ieder maaltijd weer dezelfde flauwe grapjes, geklaag over pijn en pijntjes en het geroddel over de andere gasten. Gelukkig hoefde ik als 'buitenlander' niet alles te begrijpen. Het programma zou een mix gaan worden van wandelen, fietsen op een hometrainer en ademhalingsoefeningen die als gymnastiek worden gepresenteerd. Misschien was deze move toch niet zo'n best idee?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten