Defi-dinges

(25-10-2001) De week volgend op het bericht dat ik (waarschijnlijk) een defibrilator ingezet zou krijgen, was een rommelige en vooral vervelende week; wachten, wachten en nog eens wachten. De activiteiten die ik nog mocht doen hadden hun uitdaging verloren en voor de rest was alles vooral onduidelijk. De arts die de beslissingen had genomen was een weekje weg en zijn vervanger vond de voorgestelde ingreep wat aan de drastische kant. Verder onderzoek in Limoges zou duidelijkheid moeten brengen.

 Een week na de constatering ging het met de taxi-ambulance richting Limoges. Een ritje van 90 kilometer en ruim 700 Francs op de meter. De chauffeur dacht me gerust te moeten stellen met de mededeling dat ik het niet hoefde te betalen. Dat wist ik al, desondanks leek me het bedrag aardig overdreven. Lekker, zo'n zogenaamde vrije jongen -gel in de haren, bruine kop, zonnebril op z'n hoofd geschoven en een leren jack verborgen onder een wit verplegersjasje- die in feite volledig door vadertje Staat wordt betaald en dat nog goed ook!

 In Limoges is nog even gesproken over alternatieven, omdat wij daarop stonden, maar in feite was het een bekeken zaak. Ik stond al ingepland op het operatierooster voor maandag 22-10. Een datum die in St. Feyre al terloops genoemd was. Mijn vraag waarom ik dan op een gewone kamer terecht was gekomen, als mijn situatie werkelijk zo risicovol was, pareerde de arts met haar excuses voor die vergissing en binnen enkele uren lag ik weer op de IC, met alle bijbehorende belemmeringen.
Weer wachten dus. Nota bene een weekeinde lang. Een ziekenhuis is al saai en vervelend als je je niet echt ziek voelt en in het weekeinde is het allemaal nog een graadje erger. Op maandag ging het langzamer dan bedoeld. Eerst kwamen de ‘echte' hartpatiënten (Bypasses en dergelijke) aan de beurt en die operaties waren niet helemaal voorspelbaar. In de loop van de middag vond de ingreep plaats, de volgende dag mocht ik gelukkig alweer in de benen en vandaag was het eindelijk, eindelijk zover: Naar huis!!!