Raadsel

 Ff een wat vreemd stukje. Bezig met het bijwerken van de laatste 4 weken, loop ik er vanuit alle kanten tegenaan en eigenlijk ook in vast.

 Hoe kan iemand steeds enthousiaster en met langzaam groeiende openheid stap voor stap dichterbij komen, een leuk en gevoelig kerstcadeau uitzoeken èn kopen en hier ter plekke ineens een kaartenhuis in elkaar zien storten vanwege een wat armzalig interieur en een beetje veel stof??? Tenminste, ik heb een hekel aan interpreteren, maar dat maak ik ervan. Bij gebrek aan een fatsoenlijke en uitputtende communicatie môt je tenslotte wat, niet dan? O, en dan was er ook nog iets met ondertonen in mijn stem, verder een hoop wat eigenlijk al bekend was maar ineens in een andere daglicht werd gerukt en raar maar waar iets met mijn gulheid, wat ik al helemaal niet snap.

 Het wordt niet met zoveel woorden gezegd of geschreven, maar ben ik nou alleen leuk, omdat ik makkelijk met geld omga, in een mooie auto rij en mezelf verwen als ik in hotels verblijf? En is de daarop gebouwde illusie ineens compleet verdwenen, als ik hier weliswaar monumentaal maar niet bepaald luxe blijk te wonen? Kan dat werkelijk? Bestaat zoiets .... nog? Of was het toch die pukkel op mijn neus?

 Na dagen, weken, wat? maanden gehuld te zijn geweest in stilzwijgen -op die ene onnavolgbare eruptie na- ineens de ene avondvullende monoloog na de andere. Een zorgvuldig samenraapsel van nauwkeurig bewaarde stukjes op de gewenste en alleen achteraf realiseerbare wijze in elkaar geschoven. Dat vult toch zo lekker weg!

 Overal zit wel een kern van waarheid in, maar ik vrees, dat het allemaal ingewikkelder en tegelijk simpeler ligt. Wederom iemand met nare ervaringen in het verleden, die vindt dat haar tijd is gekomen. Resultaat? Een zo’n strak en stringent eisenlijstje dat daar nauwelijks (blijvend) aan voldaan kan worden. Waarbij iedere afwijking of verslapping van de gewenste aandacht direct wordt beloond met een enkeltje richting uitgang.

 Ooit, ooit sprak je dan, maar dat is lastig en confronteert je zo vervelend met jezelf. En .. tatatà .. het gaat tenslotte niet om denken en redeneren, maar om voelen en ondergaan. Hé, hallo universum …. we gaan wel vanzelf ten onder, hoor!