Perigueux. De zon op mijn rechterwang, het voorgerecht onder mijn neus en rustig keuvelende mensen aan de tafeltjes om me heen. Heel even was er vanmorgen de neiging om de boel de boel te laten, honden weg te brengen en in de auto te stappen zonder bepaald doel maar waarschijnlijk Toulouse.
Niet echt weglopen maar toch wel zoiets. Wakker worden na een heel redelijke nacht, zoals ze met toenemende regelmaat passeren, en dan in een paar seconden tijd alle onmogelijkheden van je bestaan over je heen krijgen. Je slikt, schud je hoofd, doet een pas opzij en laat de ongewenste gasten voorbij buitelen.
Verdwaasd begin je aan een herstart. Omarmt de honden, de dag en het vooruitzicht ooit bevrijd te zijn van deze nare ochtendverrassingen. Nadat je de honden hebt uitgelaten, ben je zelf aan de beurt en een mooiere route dan die naar Perigueux bestaat er niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten