Hôpital

(23-09-2001) De functie van het hart is het rondpompen van het bloed in 's mens' lichaam, waarbij een permanente uitwisseling plaats vindt tussen twee bloedstromen. De ene stroom haalt zuurstof op in de longen en de andere verdeelt die zuurstof over de rest van het lichaam. Om die functie naar behoren uit te kunnen voeren is het hart -één grote spiermassa- door middel van een aantal aders op het bloedcircuit aangesloten. Raakt een van deze aders verstopt dan .......precies!! De grootte van een hartaanval hangt af van de grootte van de ader die verstopt raakt. In mijn geval was het een grote ader en dus een fikse attack.

 Donderdagochtend na de ingreep was het alsof niks meer aan de hand was. Ik lag dan weliswaar in een ziekenhuis met allerlei bliepende, piepende en druppelde apparatuur om me heen, maar geen pijn, geen benauwdheid meer. Ik kon misschien wel weer alles, maar ik mocht duidelijk niets. Ik werd gewassen. Het bed werd onder mijn reet opgemaakt. Artsen, verpleegsters, assistenten en schoonmaakpersoneel liepen in en uit. De klok rond werd van alles bij me gecontroleerd. Hetgeen betekende dat echt slapen er niet bij was. Dan weer werd bloed afgetapt, dan weer mijn bloeddruk gemeten, ECG's werden bij tijd en wijle gemaakt, temperatuur genomen. Ik kreeg te eten en te drinken met een totaal ontwende regelmaat en gelukkig was Yoland er steeds.

 Van donderdag op vrijdag was het nog even schrikken. Die avond hadden ze een buisje in de lies verwijderd, via welke ze het dottermechanisme in mijn slagadernetwerk hadden gestopt. Ze brachten een drukverband aan en plaatsten een gewicht van een aantal kilo er boven op. Mij werd aangeraden om zes uur rustig op mijn rug te blijven liggen en men wenste mij goedenacht. Ergens in die nacht werd ik wakker. Ik lag half op mijn zij en mijn arm, delen van mijn lijf en mijn hele gezicht voelde vochtig en plakkerig aan. Toen ik het licht aanmaakte om te zien wat gaande was, zag alles -ik en het bed- rood van het bloed. Ik dacht gelijk aan mijn drukverband, maar daar zat het probleem niet. Zo'n zelfde iets als in mijn lies had gezeten, zat ook in mijn arm in verband met het bloedprikken en andere zaken en schijnbaar was daar 's avonds het dopje niet goed op gedaan.

 Een beetje gegeneerd de nachtploeg opgetrommeld, die gelijk aan de slag ging alsof het de normaalste zaak van de wereld betrof. Kussen en matras bleken bekleed met een plastichoes, zodat ikzelf feitelijk het meeste werk opleverde. Nadat ik schoon gesopt was en mijn bed onder me verschoond was, wensten ze me 'welterusten' en verlieten de kamer.

 Vanaf vrijdagochtend ging het allemaal heel snel. Er werd een bak met water voor me neer gezet met het verzoek mezelf te wassen. Het ene na het andere apparaat werd afgekoppeld en op zondag werd de vaste hartbewaking vervangen door een zendapparaat. Ik kon weer rondlopen! Naar de plee in plaats van dat geëmmer met zo'n rare fles!! Het einde van de intensieve hartbewaking was in zicht.