Shit, mijn boek blijkt al geschreven. 'De laatste tafel' van Wim Kayzer. Alweer zes jaar geleden. Natuurlijk had ik het onderwerp, de aanstaande dood, anders verpakt maar het idee is hetzelfde. De vrg waarom je leeft, hebt geleefd, wat je ervan gemaakt hebt, de zin en het niets dat je te wachten staat. Van Kayzer jaren geleden 'De waarnemer' gelezen. Een van die boeken, die je letterlijk in één ruk uitleest, omdat ze je bij de strot pakken en pas na de laatste punt aarzelend weer loslaten.
Net begonnen, maar ik zou zo al met citeren kunnen beginnen. Ik hou me in. Ik heb nog een dikke 400 pagina's te gaan. De schrijver heeft dus wel een belofte waar te maken.
Het gaat om een man die hoort dat hij een aneurysma (een plaatselijke verwijding of uitstulping van een [slag]ader) heeft in zijn hersenstam. Opereren is zijn enige overlevingskans, maar een hele kleine. En mocht hij dat geluk hebben, is de kans daar ongeschonden uit te komen vrijwel nihil. Als de beslissing is genomen, heeft hij nog iets van twee dagen waarin hij schrijvend zijn leven probeert vast te houden of houvast te geven, terwijl hij weet, dat hij er zeer ws niks meer aan heeft. Zijn einde is itt de mogelijkheid ervan net geen honderdprocentige zekerheid.
Z'n professie (fysicus) en een kosmoloog als boezemvriend, die de wetenschap ooit aan de wilgen heeft gehangen voor drank, vrouwen en poëzie, moeten wel bespiegelingen opleveren die huisje-boompje-beestje overstijgen. De krant gaat ff naar de derde plek in de avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten