Je blijft perceeltjes tellen. Eerst om ze gebruiksklaar te krijgen, vervolgens het vullen en nu het schoon houden. En dat laatste in meerdere ronden. Volgens mij ben ik aan ronde twee bezig en de stand is 3-6. Drie gedaan, zes te gaan. De neiging is om die stand vanmiddag in het voordeel van 'Gedaan' te beslissen. Maar dat gaan we niet doen. De tuin moet z'n plek weten
Nu is er niet direct een alternatief. Dat maakt de aantrekkingskracht van de tuin moeilijk te weerstaan. Toch ga ik dat doen, al is het maar met denkwerk in de schuur. Verder met het zoeken naar ruimte en beweging. Het liefst zou ik wat van het oude meubilair op het gestapelde hout plempen. Is het met een beetje geluk redelijk definitief uit de weg voor een jaar of twee. D'r af halen om aan te werken kan natuurlijk altijd. Ik betwijfel de haalbaarheid. Misschien lukt het wel, als ik iemand anders dan Mariana ervoor weet te strikken.
Zo van die gedachten en hun haalbaarheid. Ja, daar ga ik mee aan de slag. Zien waar het me brengt. Dat is altijd weer afwachten bij zo'n planningsvrije aanpak. Het hondendeel in de schuur weer vrijtoegankelijk krijgen, zou ook niet verkeerd zijn. Kunnen de dames wennen aan hun buitenplek voordat de winter voor de deur staat. Ach, wat een mogelijkheden. Ik krijg er bijna zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten