Carlos Ruiz Zafón. Voor het eerst tegenaan gelopen bij De schaduw van de wind (2001). Bijna letterlijk in één ruk uitgelezen. Het volgende boek (Het spel van de engel, 2008) vond ik helaas een beetje van hetzelfde. Daarna niet meer op de man gefocust geweest tot de laatste keer dat ik in Nederland was. Toen Het labyrint der geesten (2016) gekocht omdat het boek me weer aansprak. Nu blijk ik drie delen van een vierluik in mijn bezit te hebben. De gevangene van de hemel (2011) ontbreekt als ik me goed herinner. Zal voor de zekerheid al de boeken moeten uitpakken. Goede reden voor het boekenrek, maar dat terzijde.
Mag hopen, dat het origineel als vierluik is bedoeld en geen AFTh van der Heijden'tje had moet worden met een x-delige trilogie. De beste man is niet meer. Meer zit er dus sowieso niet in, tenzij er ooit een onaf deel boven water komt.
Bedacht me dat zijn eerste deel van het vierluik mede de reden is geweest om Barcelona te bezoeken. Ik ben daar nu tweemaal geweest. Heb dat mysterieuze soms kunnen proeven, maar vooral het idee gehouden, dat ik niet lang genoeg heb rondgehangen in de kronkelige steegjes van de oude stadskern. Ik ga daar zeker terug. De plek heeft net als Parijs en Rome iets ongrijpbaars waarin het prettig toeven is. Een warm bad van stadsformaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten