Voor een zaterdag meer dan genoeg gedaan en koken moet nog. Op naar morgen en nog minder. De weldaad van het weekeinde. De tijd van brakke zondagen is voorbij, maar als Mariana kerkelijk geïnstrueerd niks doet, is het niet netjes om in haar bijzijn bergen te verzetten. Komt mij dat mooi uit.... En dan ook nog Pinkteren of Rusalii, dus twee dagen op mijn krent. De tuin mag gelukkig wel, al zou ik willen maaien. Wat gegarandeerd niet in de smaak zal vallen van de buren. Het werk niet zozeer, als wel het lawaai van de bosmaaier.
Ach, we zien wel. Vandaag ook weer iets met het creëren van ruimte gedaan. Ook zonder lawaai maken kun je best het een en ander doen. Met het vooruitzicht van een slang met jonkies in de stapel te splijten hout, krijgt Mariana ineens de neiging om te pushen. Niet dat ze zich dan geroepen voelt om de handen uit de mouwen te steken op zon- en/of feestdagen, maar ik mag/moet wel een beetje doorwerken. Prachtig die paniek om niks iedere keer weer.
Morgen en overmorgen zou best weleens het weekeinde van het oude meubilair kunnen worden. Verplaatsen. Verzetten. Misschien zelfs een begin van aanpakken èn vooral de plek voor de opslag van het brandhout vrij zien te krijgen. Het vooruitzicht van een bijna gedenkwaardige Pinksteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten