Dan mag Hitchcock de naam hebben en meneer King er ook wat van kunnen, maar ik bezorg mezelf meer ademhalingsproblemen, hartkloppingen en uitbrekend zweet dan die heren ooit bij mij hebben kunnen bewerkstelligen. Onverwacht uit onverdachte, want mijn eigen hoek word ik erop getrakteerd. Twee afleveringen alweer in de laatste weken en als ik tenminste nog wist wat me daar zo de stuipen op het lijf jaagt, kon ik d'r misschien een beetje vrede mee sluiten. Dacht verdorie dat ik het verleerd was en was voor de afwisseling eens blij met het verlies.
Ogen sluiten werkt niet, ook bladzijden omslaan hoort niet tot de mogelijkheden. Het enige wat me rest is ondergaan. Overleven! Zo voelt het tenminste aan.
BAM!! Je kunt het voorvoelen, zien aankomen maar ontwijken lukt mooi niet. Vol voor je kanus, grootbeeld, 3-D zonder hulpmiddelen alleen geluid ontbreekt: Dood. En toch weer niet, tenminste, het kan ff duren maar tenslotte raakt je toch van het leven overtuigd. Het leven dat bonkend, hijgend en zweten door je lijf stampt. Mag het een ons minder zijn? Graag? Alsjeblief. Dankjewel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten