(14-04-2002) Na een rit die met mist begon, overging in regen en uiteindelijk eindigde met een zonnetje was het eerste wat ik deed het hok van de honden open gooien en me laten bedelven onder een gigantische berg enthousiasme. Even vergeten dat ze niet mogen springen, bijten, trekken en likken waar ze bij kunnen. Ik kon me net staande houden toen Pelle en Wittewoâ tegenlijk op me doken. Wat wil je meer als je thuis komt en je toekomstige eega is even niet ter plekke??!
Het was net geen vier uur en eigenlijk te vroeg voor de namiddagronde, maar ik had zin in een stuk lopen en beide jochies volgens mij ook. Dus niet gedraald en de benen gestrekt na een kleine 9 uur achter het stuur te hebben gezeten. Ik had verwacht moe aan te komen, maar dat viel ontzettend mee. Het heeft wel iets om over het asfalt te zweven.
Réné, die op onze honden en de rest past als we er niet zijn, was ergens op het terrein aanwezig. De honden hadden hem sneller in de smiezen dan ik. Na een uitgebreide begroeting zijn we verder het bos in getrokken. De honden schoten al snel achter hun neus aan en verdwenen uit beeld. Voordat ik het terrein van de buren betrad waren ze weer in mijn buurt om even later in een noodgang achter een tweetal herten aan te snellen. "Oeps, die ben ik kwijt", was mijn eerste reactie. Het duurde ook een hele tijd voordat de eerst -zoals altijd Wittewoâ- terug kwam. Pelle is een stuk feller, heeft een betere conditie of geeft in elk geval minder snel op.
Gelukkig kwam ook Pelle een tijdje later aanzetten, maar ik zag direct dat iets niet in orde was. Zijn vacht had een vreemde glans, die ik raar genoeg direct met bloed in verband bracht. Een hert verscheurd?? Ik kon het me niet voorstellen, maar ik liet hem toch z'n bek open doen. Wat verwachte ik eigenlijk?? Een hertebiefstuk achter z'n linker hoektand? Op hetzelfde ogenblik rammelde hij met z'n hoofd en bovenlijf alsof hij uit het water kwam. Maar het was geen water dat in de rondte vloog, het was bloed. Ik zat direct van boven tot onderen onder de spetters. Een nauwkeurigere inspectie bracht aan het licht dat z'n rechter oor enige scheuren vertoonde of moet je zeggen rafels? Waarschijnlijk is hij in z'n dollemans jacht dwars door een afrastering met prikkeldraad heen gerend. Het bloed spoot nog net niet maar druppelde in een behoorlijk tempo uit z'n oor.
Er zat weinig anders op dan terug te keren en iets te bedenken om het bloeden te stoppen of anders de dierenarts op te trommelen. Réné was gelukkig nog aanwezig en hij heeft meegeholpen om de wonden zo goed en zo kwaad als het ging af te plakken, waarvoor ook hij als dank een aantal keer op een douche van bloedspetteren werd getrakteerd.
Het bloeden, en dus ook de neiging om met z'n hoofd te draaien in een poging om van de ‘nattigheid' af te komen, werd pas minder toen hij in de kennel wat tot rust kwam. ‘s Avonds het afplakken nog eens over gedaan en de daarop volgende dagen verbaasd gestaan over het tempo waarin de wonden genazen. Wat een thuiskomst....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten