Feest

 Een dag met een tweespalt en die laat ik lekker gewoon voor wat ie is of zou willen wezen. Het zijn de woorden, waar ik me op richt. De woorden die stromen op gewenste wijze. Ongetwijfeld tijdelijk en dat moment zou ik vast willen houden. Een dag waarop ik schrijvend niet meer wil stoppen. Iemand op de achtergrond die de culinaire logistiek verzorgd, mijn vochtgehalte op een verantwoord peil weet te houden, voorkomt dat ik onder het stof verdwijn en waar je tussen de bedrijven door mee van gedachten kunt wisselen.

 De wereld zou mogen vergaan als mijn Pc maar blijft werken. Het zou ten kostte van mijn potentiële lezers gaan, maar wat ik daar precies mee wil, van verlang of van zou willen terugkrijgen, weet ik toch niet. Dus, soit, collateral damage. Je kunt niet alles hebben. Ik mijn toetsenbord en het universum neemt maar naar behoefte, als het maar niet alles en iedereen is en zeker niet mijn staf. Hoe klein die ook van omvang zou zijn.

 Ik zou het me theoretisch een tijdje kunnen permitteren. De ogen dicht voor de rest en alleen gaan voor dat ene waar mijn hart en hoofd druk mee bezig zijn. Ergens helemaal instorten wetende dat je het niet lang zult volhouden. Zoiets als twee banen naast elkaar hebben en tussendoor nog in de kroeg werken om eindelijk eens van die schuld aan al die anderen af te zijn. Tijden veranderen, ik misschien ook wel maar verrassend weinig als ik eerlijk ben.

 Hup, de nacht in en nergens mee bezig zijn. Enkel en alleen je vingers de ruimte geven om de juiste toetsen te vinden, af en toe een Cd verwisselen of gewoon op 'repeat' drukken. De honden zullen verbaasd zijn maar misschien ergens in hun geheugen die momenten terug vinden waarop ze voor de nacht naar buiten gingen maar daarna niet alleen gelaten werden. Ze zullen er geen probleem van maken, een beetje bakkeleien over hun plek op de bank en dan in diepe rust verzinken. Een rust die alleen door het tiptoën over de toetsen lichtelijk wordt verstoord.

 Ik krijg zonder moeite iets lyrisch. De grijpbaarheid van een droom. Nauwelijks het uiteenspatten van de vorige verwerkt en alweer vol vertrouwen reiken naar de volgende. Ik bedoel maar. Weinig verandering. Terug, terug! Het is maar voor een moment maar terug waar ik ooit was en het smaakt naar meer, veel meer.