(04/04/2009) Weer laat op en nauwelijks met de honden onderweg ben ik omgekeerd. Ik voelde me alles behalve lekker. Licht in mijn hoofd. Het idee, dat ik momenten mis. Twijfelachtige benen …. Een rondje rond het meer leek me niet verantwoord. Terug binnen kalmeringsmiddel genomen en op de bank gaan liggen. Weer dat twijfelachtige gevoel mbt mijn innerlijke rust. Moest ik er blij mee zijn of zat het net helemaal verkeerd. Met de O-Cd op mijn oren mezelf proberen te kalmeren. Uiteindelijk na elven de huisarts gebeld met het voorspelbare resultaat: een ander kalmeringsmiddel en een anti-depressiva. Beide middelen m.n. toegepast bij paniekstoornissen. Het is duidelijk dat hij meeleeft, maar net als bij iedereen, zelfs Inez, Frank en ook Annelies ….. uiteindelijk kunnen ze niet anders dan toegeven, dat ze er ook weinig aan kunnen doen, dat ik het moet doen, etc, etc.
Eind van de middag de middelen gehaald en aan de bar van de kroeg ernaast de bijsluiter gelezen. Bij het anti-depri spul zit weer een bijsluiter van 4 A4tjes. Daar wordt je toch niet goed van. Al die bijwerkingen, nb ook pijn aan het hart(!), minimaal veertien dagen voordat de positieve bijdrage de negatieve effecten overstemt . . . . Bij beide dezelfde afhankelijkheidsproblematiek als bij bromazepam . . . .. .. Dit is het niet!!
Ik denk, dat ik maar eens serieus werk moet gaan maken van de instelling “Doodgaan of doorgaan!” Het lijf/de geest mag kiezen, ik accepteer het resultaat maar werk aan geen van beide alternatieven mee. Het is erop of eronder. Ik ben het zat om steeds maar weer te knokken en te moeten zien, dat wat ik met veel moeite voor elkaar boks in één beweging wordt weggevaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten