Poeh, poeh. Dat wordt ademhalen, neus dicht en doorlopen de komende weken zonder teveel om me heen te kijken. Hoewel .... reflectie kan geen kwaad, hangt een beetje af van hoe het gaat. Het begin van de reeks tegenslagen in 2002, die definitief iets kapot gemaakt zal hebben in Yoland's beleving van ons leven in Frankrijk. Het dieptepunt van mijn moeite met het leven in 2009. En laatst maar geheel niet van het minste gewicht het verlangen naar een nieuw en ander leven in het hier en nu.
Waar moet je de grens trekken? Het is niet de storm geweest in 1999, toen we hier net 3 maanden waren. Het is ook niet mijn hartaanval geweest in 2001, hoewel die Yoland duidelijk gemaakt zal hebben, hoe ontzettend we hier op elkaar aangewezen waren. Ik gok meer op al die klappen die daarna nog kwamen. Ieder voor zich misschien best te doen, maar het tempo waarin ze elkaar opvolgden maakte een fatsoenlijk herstel tussendoor eigenlijk onmogelijk. Klap, na klap terwijl je toch al twijfelt, valt niet in de categorie positieve stimulans. Dan moet je sterk in je schoenen staan, bereid zijn je af te sluiten en domweg doorgaan. Zo sterk in haar schoenen stond ze niet, maar afgesloten heeft Yoland zich wel en wel compleet. Helaas is ze niet doorgegaan maar weggegaan. Naar Utrecht, hoewel ze zich haar definitief verblijf ongetwijfeld anders had voorgesteld.
Ik zou er wat voor over hebben, als ik straks zou kunnen zeggen: "Zomer 2012 was de ommekeer."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten