Ik zal me er niet vaak toe laten verleiden, maar nu moet het maar ff, soort van plaatsvervangend potje janken want ook het gevloek luchtte niet op. Inmiddels dendert al ruim twee uur de ene onweersbui na de andere over me heen en de einder blijft gitzwart, zwarter dan je op een beetje nacht mag verwachten. Minutenlange donderroffels want slagen kun je het niet noemen. Eén aaneenrijging van donderslagen in het kielzog van de bliksemflitsen, die van alle kanten in een ononderbroken spektakel de dreigende luchten laten oplichten. Zou ik ergens anders wonen, zou ik gefascineerd kunnen genieten van dit natuurgeweld. Zou het bij donder en bliksem blijven, zou ik d'r hier ook nog wel van kunnen genieten maar de begeleidende stormvlagen en regenbuien hebben net ietje te vaak ravage achtergelaten en ook nu is het weer afwachten wat ik morgenvroeg allemaal mag aanschouwen. Extra werk vrees ik, maar daar is nog mee te leven.
Heen en weer geworpen tussen vrees en hoop, luister ik met name naar de intensiteit van het neerplenzend water. Het is een oud huis en dito dak en geheel droog zou ik het zeker niet houden, dat wist ik. Noem het incontinent en met wat extra aandacht en een emmertje kom je een heel end, behalve als de regen dicht trekt als een schouwburggordijn; dik, vet en overdadig. Dan is enige extra aandacht voor een goot tussen twee daken in geen overbodige luxe. Helaas was ook dat vandaag op een gegeven moment niet voldoende en gutste het water over de goot langs de muur naar binnen, over de vloer resp. het plafond en spetterde zo tot op de begane grond, voordat ik de ergste overlast kon indammen met emmers en handdoeken.
Allemaal oninteressant, kleine tegengeslagen die bovendien nooit alleen komen, maar met de rest zal ik niemand vermoeien. Erger is, dat deze gebeurtenis een idee bevestigd, dat mij een jaar of wat geleden door mijn hoofd schoot. Ik had toen en ook nu het idee dat ik hier ter plekke bezig was aan een soort terugdraaien van een film. Zoals in een oud filmhuis in de pauze het eerste deel teruggespoeld wordt op de spoel van de verhuurder, alvorens het tweede deel van de film kan worden vertoond. Soms gebeurt dat met beeld en ondanks de versnelde afspeelwijze in de verkeerde richting, pik je zo de momenten op die de film kenmerken, de dramatische scènes.
Wrang genoeg klopt de gedachtegang vrij aardig als ik terugdenk naar 2007. Alleen het tempo ontbreekt. Het terugspoelen neemt net zoveel tijd in beslag als het afspelen heeft gedaan en dan heb ik dus nog een paar dode honden, een hartaanval en een zware najaarsstorm te gaan. Soms hoop je van harte, dat je je vergist ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten