Bezig met het voorbereiden van de nieuwe maand en het bijwerken van de laatste vier weken maakt begin juni me niet vrolijk. Ik heb bovendien niet het idee, dat ik het achter me heb gelaten. Ik heb gewoon weer een nieuw besef aan mijn fiets hangen. Een extraatje en ben daar niet blij mee. Het trekt en sleept, tikt met regelmaat op mijn schouder. "En? Hoe staat het ermee?" Wijsmaken doe ik me werkelijk niks meer. Of ik wil of niet, ik zie het allemaal onder ogen, mijn hele pokkezooi en dat glashelder.
Ik weet waar mijn voorkeur naar uit gaat en ik weet waar ik in het slechtste geval toe veroordeeld wordt. Alles inmiddels keuzes met als maximaal haalbare het minst slechte. En kon je het maar achter je brengen dan was je er tenminste vanaf en kon het schuren en slijten beginnen. Maar nee, alles zit muurvast. Geen beweging en geen beweging in te krijgen. Aanzetten, afzetten, doorzetten, verzetten en je komt geen centimeter van de plaats. Valse hoop als enige stimulans. Geen wonder dat de boel weer wegzakt, voordat je je aan je eigen haren uit de rotzooi hebt hebt getrokken. Op maar weer naar de volgende cyclus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten