Daar zijn we weer ..... voelen .... het klassieke neo-post-moderne onvermogen om met de medemens te communiceren. Je voelt, of je voelt het niet. Voel je het, dan hoef er geen woord meer aan vuil gemaakt te worden. Voel je het niet, dan jammer maar helaas. Als je dingen gaat uitleggen, ga je rationaliseren en dat is toch wel het algehele failliet van de werkelijke werkelijkheid. Niet de werkelijkheid zoals jij dat ziet, maar die ene echte werkelijkheid waarin alles met alles is verbonden en waar je met woorden geen toegang krijgt, maar die je moet voelen .....
Weet je. Leuke mensen vaak, maar wel ver naast de werkelijkheid. Ja, niet die ene natuurlijk, maar dat snap iedereen direct, die de realiteit nog niet ontvlogen is. Nee, het gaat gewoon om het dagelijkse gemodder, de zeldzame momenten waar je boven jezelf uitstijgt ff meegerekend. Gewoon de dag en dingen van vandaag, gisteren en morgen. Al die dingen die je denkt, doet, waarneemt, etc. en je in woorden kunt vangen, het tenminste kunt proberen.
Welke werkelijkheid je ook aanhangt, wat maakt het in gods-, allah-, boeddha- of welke zijstraatsnaam uit of je voor de wereld van Disney, Spiderman, het Universum, je gevoel, je fantasie, de dagelijkse sleur of wetenschappelijk bedachte constructies kiest. Waar het om gaat is de uitwisseling en bij gebrek aan USB-aansluiting moet dat toch met woorden .... Communicatie, dus!! Soms hè, soms, weet je, soms, als het niet anders kan, heeft beton wel wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten