Zit er maar eens mee en zie ze dan maar kwijt te raken. Een bezigheid die om het makkelijk te maken ook nog enige fijngevoeligheid vereist. Niet iedereen zit te wachten op een gratis portie. Ik strooi zo nu en dan wat rond en wacht gespannen het resultaat af.
De honden trekken zich er niks van aan en zoeken het, alsof het bij de winter hoort, steeds verder op. Daar sta ik dan een beetje voor Jan met de korte achternaam midden in het bos. De tijd dat muren oren hadden is voorbij. Mochten ze al iets horen, dan weten ze dat mooi te verbloemen. Soms wordt je uit het niets overvallen en komt niet verder dan het laten zien van je tanden. Achteraf rollen ze dan wel over elkaar heen en naar buiten, maar achteraf ben jij het, die ermee blijft zitten.
Zo stapelt het zich op. Letter voor letter, alinea na alinea, bestandenlang ...... het teveel aan Woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten