(1-12-2001) Na de katten zijn nu ook onze hondjes ‘behandeld'. Weg ballen!! Als het goed is dus nu geen gevaar meer voor weglopende honden, opzoek naar die ene loopse teef ergens in een omtrek van een kilometer of vier. Of het echt noodzakelijk was of niet zullen we nooit weten. En zoals altijd in dit soort gevallen, bestaan er net zoveel meningen als mensen, die je erom vraagt. Wij hebben -als onervaren hondenbezitters- maar het zekere voor het onzekere genomen. Sinds hun ingreep zijn de beesten niet lui, inactief of dik geworden, dus het zit wel snor.
De ingreep zelf -inclusief een identificatietatoeage- stelde niet zo heel veel voor. Wat de dierenartsen precies gedaan hebben weten we niet, want we hebben er niet naast gestaan. Maar alles bij elkaar duurde het per hond ongeveer 45 minuten en nog wat extra tijd om bij te komen uit de narcose. Het echte werk zat in de voorbereiding en de nazorg.
We hadden onszelf een week de tijd gegeven om de dieren aan onze auto te laten wennen. Dat ding kenden ze alleen vanuit de kennel en nu moesten/mochten ze ineens meerijden.... En vooral samen (!) meerijden. Een wat delicate situatie in een periode waarin de honden onderling duidelijk met een rangordestrijd bezig waren. Alles wees erop dat Pelle z'n lang voorspelde positie ook echte opeiste. Dus na mij eerst Wittewôa in de achterbak en aansluitend Pelle. Met Pelle als eerste werkte het absoluut niet, maar in de omgekeerde volgorde hadden de beesten geen problemen met elkaars aanwezigheid op een beperkt oppervlak.
Na het ‘instappen' hebben we het rijden geoefend. Eerst een stukje op het terrein. Daarna een toertje naar de buren en tenslotte een rondje ‘rechts, rechts, rechts'. Voor de honden was het wennen aan elkaars nabijheid en mijn aanwezigheid maar vooral aan de bewegingen van de auto. Bochten, remmen, optrekken, noem het maar op. Beiden vonden het echter maar wat spannend. Het liefst hadden ze met de kop uit het raam gehangen of het stuur van Yoland overgenomen.
Nadat deze eerste hindernis was geslecht, moesten ze in de totaal onbekende drukte van Saint Yrieix uitstappen en een deur door naar binnen, terwijl ze hier veel mogen maar absoluut nergens naar binnen. Gelukkig viel dat mee en ook het rustig houden binnen veel niet tegen. De behandeling daarentegen was wat minder. Pelle was als eerste aan de beurt. De behandelkamer in had misschien nog wel gelukt, maar het lukte niet in het tempo waarin de dierenarts dat wilde. Dat werd dus trekken en tillen. Het toedienen van de narcose ging ook niet bepaald van het leien dakje. Gelukkig werkte het spul snel. Je zag ‘m in een paar tellen tijd wegzakken.
In hetzelfde tempo kwam Pelle na de ingreep weer bij en duidelijk weinig tevreden met wat allemaal gebeurd was c.q. de toestand waarin hij zich bevond. Gegrom en verzet was het resultaat. We hebben hem maar direct in de auto gelegd in afwachting van onze Wittewôa. Met de laatste ging het allemaal wat lijdelijker maar wel onder protest en dat gold zeker toen hij weer bij was en door wat onhandig manoeuvreren niet direct in de auto maar op straat terecht kwam. Uiteindelijk ging hij, opgetild aan z'n poten, de achterbak in. Kortom voor beiden geen prettige ervaring. En dan hebben we het nog niet gehad over de trechter die ze aansluitend 10 dagen om hun kop hebben gehad.....
Beide ondeugenden wenden echter sneller aan de trechter dan wij de zieligheid ervan konden relativeren. Alleen in en uit het slaaphok, dat inmiddels verdeeld was in twee partities, was passen en meten. De ingang, zelfs met openstaande deurtjes was maar net een centimeter of zo breder dan de trechters. Maar ook hier ging het na een dag of wat alsof het nooit anders was geweest. Hun functie hebben de dingen maar deels vervuld, want dankzij hun lenigheid en zoiets als hardheid voor zichzelf wisten al snel de trechter klem te zetten op hun onderbuik -net voor maar ook botweg op de wond- om alsnog de operatiewond af te likken. De hechtingen hebben ze echter laten zitten, die heeft de dierenarts na precies tien dagen hier ter plekke verwijderd. Ook dat ging weer wat minder makkelijk dan de heren pretendeerden, maar het leek ons beter dan weer zo'n ervaring in de kliniek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten