Quasi

(23/12/2008) Vannacht een rare nacht gehad. Ergens van drie tot vijf of zo wakker gelegen en in feite de ene poging tot een paniekaanval na de andere gehad, alleen zo reageerde ik er niet op. Op momenten, waarop anders met gemak het zweet in mijn handen stond of langs mijn lijf liep, was er nu enkel verwondering, verbazing over wat er allemaal in mijn lijf gebeurd. Het hoe, het wat, het waar en ook het waarom, hoewel ik bij dat laatste zoals gewoonlijk nergens een antwoord op kon geven. Er golfde vanalles door mijn lijf, mijn adem stokte bij tijd en wijle, dan stak er hier iets, dan weer daar, de temperatuur wisselde zonder regelmaat, vaak voelde het aan alsof ik zweefde. En alsof dat nog niet genoeg was, had ik soms het idee, dat ik het contact met de werkelijk was verloren, dat ik er was en toch ook weer niet, geen uittreding maar ‘gewoon’ helemaal ergens anders. Zoals al geschreven, onderging ik dat alles met een grote gelatenheid. Kan een paniekaanval me ten zeerste verbazen, wat vannacht gebeurde deed daar niet voor onder.