Vorige jaar al in gedachten mee gespeeld. Een volstrekt onschuldige bezigheid, omdat het duidelijk was, dat het niet zover zou komen. Maar nu de winter aan z'n zomerslaap begint, kriebelt het weer en op dezelfde plekken. Ik loop niet over van voorliefde voor historie. Hou niet van achterafgelul, omdat het zoveel kanten op kan. Maar daar waar de geschiedenis en niet zomaar een geschiedenis maar mijn (!) geschiedenis z'n onuitwisbare sporen achter heeft gelaten en ze nog dagelijks verder trekt, daar wil ik wel kijken. En dan aub geen landingsbeaches of strak in het gelid staande houten kruisen maar daar waar je de geschiedenis niet alleen nog kunt zien, maar ook proeven, voelen, ruiken en als je er voor open staat ook horen.
Geschiedenis doet (gelukkig!) niet aan harttransplantaties. Oude delen mogen afsterven, worden verlaten en met rust gelaten. In schoonheid ten onder gaan. Het is niet alles en iedereen gegeven. Daarbij blijken die tot relict verdoemde delen knap resistent en niet blindeling passeerbaar. Nieuw is misschien overheersend, waarschijnlijk sterker maar niet noodzakelijkerwijs beter.
Het is dat oude hart, waar ik en iedereen zoveel meer aan te danken heeft, dan men weet heeft, wat ik zou willen gaan bezoeken. Het oude hart van Europa. De plek waar de emotie ontstaan is, die nu zo beroerd politiek wordt vormgegeven en de grenzen die toen al zijn overschreden nog lang niet heeft bereikt. K&K, Sisi, Goulash, Kafka, Wodka en de weerbarstige Deutsche Gründlichkeit. Wenen, Budapest, Praag, Warschau en Berlijn. We spelen verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten