Stond ineens René weer voor de deur. Notabene op een volstrekt ongewoon uur van de dag. In een eerste opwelling kon ik maar met moeite een schuldgevoel wegpoetsen. Ik had al veel te lang niks van me laten horen en dat is niet de eerste keer. Maar ondanks al mijn, weliswaar onbedoelde ontmoedigingen, staat René steeds weer aan mijn deur. Niet om te smeken, al helemaal niet om te klagen, gewoon om me weer een keer er aan te herinneren, dat ze me graag zouden willen zien en op hun manier verwennen. Hoe ondankbaar ben je om daar niks mee te willen doen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten