Absoluut niet Oranje-gezind kreeg ik het de afgelopen dagen wel te doen met die club. Het leven grossiert in voor- en tegenspoed in alle soorten, maten, rangen en standen van de mensheid dus "Pech is pech hebben!" Lullig voor iedereen en als er dan ook nog een soort van 'eigenschuld, dikke bult' bij komt, dan is het bij mij normaal gesproken snel bekeken. Ook al die nieuwsratten die om je heen draaien op een moment, dat je niks anders wilt dan met rust gelaten te worden. Erg vervelend maar part of the job.
Nee, wat mijn medeleven in de benen kreeg was de aard van de verwonding, als je dat zo kunt noemen. Het is zo'n gebeurtenis, die me teruggooit naar 2007. Deze keer echter met een zucht van verlichting. Een "Gelukkig is mij dat niet overkomen!" Een confrontatie met de dood is zelden prettig, gebeurt het plotsklaps dan hakt het er goed in, maar wordt iemand uit het leven weggehaald zonder die grens naar de dood te passeren, lijkt me een regelrechte ramp.
Hier knalt de mens, ook als die blauw bloed in z'n aderen heeft tegen de sterkste en meest afschuwelijke menselijke kracht aan die bestaat: Hoop! Nu moeten beslissingen genomen worden zonder dat je antwoorden op je vragen krijgt, maar in je achterhoofd wel het besef leeft, dat zelfs het schijnbaar onmogelijke niet uitgesloten kan worden, indien ... als ... dan. Hope is killing
Geen opmerkingen:
Een reactie posten