Hopelijk

Het gaat langzaam, erg langzaam. Het gaat in een tempo, waarbij een slak last zou kunnen krijgen van verveling. Zo langzaam ongeveer maar, hoezee-hoera het blijft in beweging en vooruitgang behoort tot de mogelijkheden. Hoop was de laatste der strohalmen, die ik met aan wanhoop grenzende vasthoudendheid stevig omklemd heb gehouden, heb gekoesterd, gestut en gesteund. En .... Voilà, ik kan 'm laten varen die hoop. Door scheurtjes en kieren is het de overtuiging gelukt om binnen te dringen, om de hoop te overvleugelen en een plaatsje toe te wijzen op de reservebank. Te vroeg nog om helemaal af te serveren. Nu is het een kwestie van volhouden tot ook de zekerheid ten tonele verschijnt en iets, iets zegt me, dat ik niet weer zolang op de folter gespannen ga worden. Iets, al is dat nog maar een vaag gevoel.