Op dagen als vandaag zou het, na een ochtend waarin ik mijn routines heb afgehandeld, heerlijk zijn, als ik me zou kunnen installeren op een terras. Een zonnetje dat vanachter je maar langzaam voorwaarts schuift en nog vele zonnige uren belooft. Een straat of liever plein waar na de ochtendstress het leven rustig voortkabbelt naar de lunchdrukte. Obers die nog energiek aan je wensen tegemoet komen. Een latte machiato om je vingers mee af te likken en de een of andere weekendkrant met interessant-twijfelachtige verhalen uit het leven en/of de wetenschap.
Op dagen als vandaag besef ik eens te meer, dat de spagaat waarin ik zit, gezien de tijd dat deze tamelijk onnatuurlijke houding al voortduurt, enige kramp niet ontzegd kan worden. Op een verantwoorde manier een botweg afgebroken leven afhandelen, afbouwen kost tijd, erg veel tijd. Zowel het geduldig voort laten gaan waar eenmaal voor gekozen is als het omschakelen naar dat wat uiteindelijk het meeste trekt. Tijd, tijd, tijd op een moment dat ik niet het idee heb daar nog in te grossieren.
Op dagen als vandaag tikt aan wat ik mis. Ik zou er heel wat voorover hebben om dat gemis in te vullen. Maar hoe? Afdwingen is een slechte gedachte. Kopen een illusie. Najagen een eindeloze bezigheid. Afwachten frustrerend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten