(16/12/2008) Het is het dubbele, waarop het mis gaat. In Les Villattes zou ik gewoon even de boel de boel kunnen laten. Tuin & Klussen hebben gewoon even winterpauze. Hier is dat niet zo. Ik doe wel alsof het zo is, maar het klopt niet. Ik zou druk moeten zijn met de voorbereidingen van het seizoen 2009. Enerzijds wil ik ook wel, graag zelfs. Anderzijds is er iets wat me ontzettend tegen staat of me het gevoel geeft dat het volstrekt zinloos is, dat ik bijv. simpelweg zolang niet leef.
Die doodsgedachten blijven in alle soorten en maten terugkeren. Soms aan de lopende band, soms sporadisch, maar ze zijn er steeds of prominent op de voorgrond of op de achtergrond geduldig wachtend op het juiste moment. Ik kan ze soms vergeten, maar ik krijg ze niet gerelativeerd laat staan omgebogen. Steeds weer dat idee dat iets geen zin heeft, omdat ik op het betreffende moment waarschijnlijk toch niet meer leef.
Dat terwijl ik me vanochtend zat te bedenken, dat ik op een groot aantal terreinen eigenlijk het leven leid, wat ik me voor de komende tien of twintig jaar had voorgesteld: huishouden indien nodig, wat koken, wat klussen, wat lezen, wat schrijven, bezig zijn met de beesten en een beetje de directere en de verder weg gelegen omgeving verkennen, kortom een beetje toeren en trekken als er een goede oplossing is voor de beesten. Het enige wat nog niet klopt, is de plek. Ik moet hier nog wat met het teveel aan gebouwen c.q. geldverdienen en dat zal op een plek als Les Villattes in alle redelijkheid tot het verleden behoren.
Dus net als bij het rouwen, moet ik op een moment als dit eigenlijk constateren, dat ik verder ben dan ik denk, maar ik het me dat op de een of andere manier niet gun. Net als ik niet “gewoon” verder mag met het leven, mag ik blijkbaar ook niet van het leven genieten op de manier, die ik dat graag zou willen. Maar zoals de begrafenis van Yoland inmiddels is gereduceerd tot een verzameling rekeningen en een graf dat nog afgewerkt moet worden, zo zal ook die andere kant van het leven verder ontnuchterd en gedemystificeerd worden, totdat heel simpelweg alleen nog “mogelijkheden” over zijn waartussen gewoon gekozen moet worden.
Eén is duidelijk: Ik wil van deze plek af. Af van de zorgen. Af van de noodzaak om alles bij te houden. Af van de verleiding om er nog iets van te maken. Ik wil kleiner, overzichtelijker. Ik wil de dagen zoals vandaag voorbij kunnen laten gaan zonder me schuldig te voelen, omdat ik weer niks gedaan heb. Ik wil dan in een kroeg kunnen zitten en met een gerust hart mijn kranten lezen of een beetje buiten lopen klooien zonder het idee te hebben, dat het niet de moeite is, omdat het bij een druppel op een gloeiende plaat blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten