Meer dan een jaar probeer ik iets van een soort planning in de lopende zaken gestopt te krijgen, die niet alleen mezelf aangaan. Onderneem ik actie of wil ik iets, dan is dat geen probleem, want aan mij. Alles -helaas- zonder garantie, dat de andere betrokkenen zich aan de poging tot planning houden. Maar veranderingen kosten tijd, dus enig geduld is op z'n plek.
Anders werkt het, als het initiatief niet aan mijn kant ligt, maar het resultaat wel voor mij bedoeld is of van belang is. Heeft het met de overheid te maken, krijg je alle mogelijke kastjes en muren te zien voordat je in de buurt van een resultaat komt. Is het een privé-persoon, dan werkt het alleen als je de gewenste persoon op het gewenste ogenblik van de straat weet te trekken. En betreft het een commercieel iets, dan moet je er enerzijds achteraan blijven hollen om het gewenste niet ergens in een la te laten verstoffen en anderzijds op de onmogelijkste momenten beschikbaar zijn, omdat men je op het allerlaatste moment laat weten, wanneer ze voor je deur staan. Vermoeiend. Irritant. Onhandig. Weinig praktisch. Etc.
Ik heb me daar regelmatig druk en soms kwaad om gemaakt. Lost weinig op. Vandaag niet meer gedaan. Tot mijn eigen grote verbazing. Met een volle agenda naar Sibiu. Eén item afgehandeld en een telefoontje, dat men op een rit van Boekarest naar Cluj en retour om half vier in Coves denkt te zijn om de rand van het aanrechtblad -na bijna twee jaar!!- af te werken.
Tijd: 12:23. Nog twee uur te gaan, genoeg tijd om het meeste af te handelen, komt Mariana met het voorstel om uit te gaan eten ... Ik heb mijn wenkbrauwen vruchteloos gefronst, inwendig gezucht en vervolgens heerlijk gegeten, op tijd terug in Coves en natuurlijk waren de lui ruim een uur te laat. Zou het wennen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten