Weer een dode. Ik begin het bijna 'normaal' te vinden. Het hoort bij het leven, zullen we maar zeggen. Een oude man. Niks schokkends, al zal het niet meer lang duren en je geldt als 'jong' als je de eeuw niet bent gepasseerd. Ik heb de goede man vorige zomer bijna dagelijks 'Goeie morgen' gewenst en hem eenmaal terug gebracht in de auto, toen hij iets te enthousiast het dorp uit was gelopen en ws vergeten was, dat hij ook weer terug moest.
Het leven. Je hebt er weinig over te vertellen. Niet wanneer je het krijgt, niet over de vorm, waarin het wordt gegoten, en niet wanneer het je weer afgenomen wordt. En voor de meeste mensen geldt, dat er ook niet of nauwelijks invloed is op de invulling tussen begin en eind. Oké, je kiest een beroep, maar geld verdienen zul je, en je hormonen zorgen voor een meer of minder gewenste voortzetting van je genenpool.
Wonderlijke toestand, waarvoor wat men wetenschap noemt een verklaring bij elkaar probeert te rijmen en liefst meerdere van het zelfde soort unica zou willen ontdekken. En wat is de (meer-)waarde ervan als de meest waarschijnlijke mogelijkheid op 40.000 of meer lichtjaren van onze aardkloot verwijderd is? En dan praten we over 'naast de deur'.
Praten met een vertraging van seconden is erg irritant. Hoe moet dat, als tussen vraag en antwoord, gesteld dat iets van herkenbare communicatie mogelijk is, eeuwen zitten? Mocht de verzonden boodschap niet in de gebeurtenissen van de passerende eeuwen verloren gaan en werkelijk een antwoord retour komen. Wat moet je dan met "Ik snap het niet?".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten