Gisteravond voor mezelf genoteerd: "Zo'n tergend langzaam inkakkende dag. Bijzondere gewaarwordingen in de ochtend, activiteit in de middag en niks meer in de avond." Nu heb ik in de avond nog een zeer smakelijke, al zeg ik het zelf, maaltijd gekookt. Dus het beeld is meer een gevoelskwestie dan een concrete weergave van de feiten. Vandaag is het weinig anders geweest. Waar wringt de schoen? Als je je niks voorneemt, is het natuurlijk best moeilijk om je achteraf met voldoening op de schouders te kloppen vanwege de behaalde resultaten. Maar dat is niet het probleem.
Hoe werkt het, als je je voorneemt je niks voor te nemen? Dan zou je zeer tevreden moeten zijn, als je aan het eind van de dag constateert, dat je eigenlijk niks gedaan hebt. Toch? En dat 'niks doen' klopt natuurlijk nooit, want op zo'n dag als vandaag, heb ik een aantal maal met de honden gelopen, boodschappen gedaan, hondenvoer opgehaald, winterbanden laten verwisselen, op een terras gezeten en een radler genoten, gekookt en geschreven. Zo ff uit de losse pols.
Niet niks dus. En toch is daar dat gevoel van onvrede over de hoeveelheid en/of de aard van het verzette werk èn dat ondanks het bewuste streven naar de afwezigheid van 'moeten' in de dagelijkse gang van zaken. Ergens zit daar iets goed verkeerd om. Niet de filosofie van 'elke dag iets' gebaseerd op een specifiek kader maar 'elke dag ongeacht wat'. Tevreden zijn met wat gedaan is, niet bezig zijn met wat gedaan moe(s)t worden en al helemaal je vingers niet verbranden aan wat gedaan had kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten