Gelukkig valt de (zichtbare) schade bij Katrien ontzettend mee. Ze komt moeilijk in de poten, maar eenmaal staand loopt ze bijna als vanouds. De trap naar binnen laat ze links liggen en neemt genoegen met het perzisch (?) tapijt in de tuinkamer op de begane grond. Van mijn hulp is ze slechts deels gediend. Omhoog helpen mag. Daarna wil ze haar eigen gang kunnen gaan. Ik kan me daar een hoop bij voorstellen.
Ik hoop niet alleen voor haar, dat het verrijzen binnenkort gemakkelijker gaat, want een verzorghond kan ik deze zomer niet gebruiken. Betekent dat ik niet meer weg kan en dat strookt niet met wat er allemaal in het buitenland op de rol staat.
Het 'wat' is in deze duidelijk, het 'hoe' minder. De twee weken vakantie waren op het randje. Dezelfde dame, zonder extra gebrek, nam, ik neem aan uit protest, niet altijd meer de moeite om naar buiten te lopen om te piesen. Iets wat sinds mijn terugkeer in eenen is gestopt. Het moeten dus kortere uitstapjes worden. Klinkt naar vliegen. Iets waar ik voor het moment de neus van vol heb.
We gaan het zien. Eerst een paar weken niks van dit alles en mn met de tuin bezig zijn. Oa in de hoop dat ik dan in z'n geheel wat meer op tempo kom en ook andere liggende zaken oppak. Zoiets als het electra, bijv. Makkelijk zijn is niet verkeerd, maar als je dat te gemakkelijk afgaat, wordt het moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten