Terug op het honk. Na een goed verzorgd en dus aangenaam ontbijt bergop de stad uit gekropen. Misschien zijn er minder steile uitwegen, maar die van Cluj richting Turda is heftig. Men had gelukkig wel de plek om een paar haarspelden te leggen, maar desondanks gaat het stevig omhoog en aan de andere kant naar beneden, maar minder. Het heeft weinig uitnodigends, als je je op weg naar een stad zo in de diepte moet gooien. Maar eenmaal beneden ben je dat snel vergeten, tot het moment waarop je diezelfde weg omhoog moet. Maar omhoog is minder afschrikwekkend dan naar beneden.
Na de eerste -ingecalculeerde- schrik was het heerlijk rijden. Een prachtige dag. Een dito landschap. Rust in mijn lijf en niet teveel malloten om me heen. Na een paar uur rijden gestopt in Tarnaveni. Een mediterraan, of beter zuid-Dordogne aandoende plek. Zinderende middaghitte. Verlaten straten. Vrijwel lege terrassen. Het effect van de wittige Franse kalksteen krijg je hier door het feit, dat de gestucte muren, in afwijking van een gemiddelde andere stad of dorp nauwelijks een kleur hebben. Of ik heb die niet willen zien.
Even was er een neiging tot "Wat moet ik hier?" maar vervolgens op een onoogelijke plek een uitstekende pizza gegeten en de paar passerende passanten bekeken. Roemenen zijn een kleurrijk mengels van verschillende volkeren. Had best nog een uurtje langer kunnen zitten. Snap niet, waarom ik dat niet gedaan heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten