Stapsgewijs?

 Mensen, mensen, mensen. Het kan niet iedere dag feest zijn. Ook vandaag loop ik niet over van de behoefte om het blog aan te vullen. Geen reden voor aanwezig (om het niet te doen). Het zou hoogstens kunnen zijn, dat ik lekker bezig ben. En dat ben ik. Geen behoefte om te mopperen, weinig verwondering en geen rust om achter de Pc te blijven zitten. En het zijn niet alleen de woorden, die in het gedrang komen. De prei die ik vorige week vrijdag op de markt gekocht heb om te planten, staat nog steeds in een potje water. Nu was dat deels een kwestie van over-enthousiasme, maar zoveel werk was het nou ook weer niet geweest, als het weer had meegewerkt en andere bezigheden me niet hadden meegesleept.

 Wordt het plaatje duidelijk? Ik laat me meevoeren door de stroom en mok niet. Eigenlijk best een bijzondere prestatie. Overgave? Of zelfs opgave?

 Er moet gewoon minder en mag meer. Zou stom zijn om daar niet op in te haken. De dagen raken voller zonder gestress of ergenis. Ik neem de tijd, gun me de tijd en heb er minder problemen mee, dat ik maar twee handjes heb. De tuin heeft ff de prioriteit maar, dat betekent niet, dat ik daar van ontbijtkoffie tot het maken van de avondmaaltijd sta te ploeteren. Het betekent ook niet, dat ik niet met andere dingen bezig kan zijn. En ook niet dat ik niet er tussenuit zou kunnen.

 Sprake van een evenwicht is natuurlijk nonsens, maar inmiddels begint wel de setting vorm te krijgen en weet het evenwicht waarmee gespeeld moet worden. Als ik nou niet dood neerval in de komende mndn zou het zomaar kunnen, dat het bestaan zijn lang, erg lang gewenste vorm gaat vinden.