Ondanks de terugkeer van de dagelijkse besoignes is er toch iets veranderd sinds de terugkeer uit de Indische oceaan. Het leven lijkt gekalmeerd. Ik ben iets wat verdacht veel lijkt op ontspannen zijn. Dat het realiseren van die eilandentrip een laatste te realiseren target was, heb ik al benoemd. Maar dat zou eerder impliceren, dat ik vervolgens in het grote niets zou duikelen. Dat is echter zeer zeker niet het geval. Er moet dus meer zijn, dat gewicht heeft in deze.
Iets in de vorm van vertrouwen in de toekomst of het geloof dat 'alles' goed gaat komen. Zoiets. Ik kan tenslotte niet meer stranden met de finish in zicht. Dat eindlint is na een 20.000'tal vliegkilometers afgelopen zondag doorbroken. Het bericht heeft de kranten niet gehaald, is mij in eerste instatie ook ontgaan maar vervolgens stukje bij beetje doorgedrongen. Ik denk tenminste, dat dit de kern van de verandering is, die zich na of bij terugkeer heeft voltrokken.
Begonnen ergens in 2012 heeft het geslinger tussen hoop en vrees toch 4 jaar geduurd. Vier jaar. Tijd waarvan ik niet meer zo zeker was, dat ze me gegund zou zijn. Vervlogen tijd zonder dat ze voor mijn gevoel gevlogen is. Blijkbaar ben ik nu, waar ik in die jaren naar gestreeft heb te komen. Soort van voldoening. Zo voelt dat dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten