Stemming is als het weer. Als ie verandert, voel je het aankomen. Zonde en geen reden voor aanwezig èn niet te verzinnen. Maar de tekenen zijn duidelijki. Ik betrap me op gepeins over de zin van de dingen die ik doe en het leven in zijn algemeenheid, loopt 's nachts ruzie te maken en ook fysiek is de vanzelfsprekendheid ff van tussen. Wie weet is het slechts een tijdelijke ongesteldheid en kom ik niet verder dan een dipje. Zou prettig zijn. Altijd al maar nu zeker nu de motor net ff lekker draait.
Het ging goed totdat het gisteren in de garage niet lukte met de slotbout. En het was niet de bout, die fout schoot, maar de pretentie van de werkverdeler of hoe je zo'n man in een garage moet noemen, die enkel de opdrachten geregistreerd en verdeeld. En eigenlijk is dat ook een twijfelachtige keuze, maar hij was het, die de vaart uit mijn bezigheden haalde. Ineens moest vanalles besloten worden, besteld, gewacht, onzekerheid. Zwemmen. Irritatie. Schakelen en heroriënteren. Klinkt alsof een levensnoodzakelijk beslissing genomen moest worden om een dilemma te voorkomen. Is niet zo. Is tenslotte maar een slotbout in het wiel van een auto. Maar het voelt wel zo.
Zien hoe we vandaag de kansen weten te keren, minkukelige stemmingen pareren, terug in de baan van de afgelopen dagen. Dingen doen. Bezig blijven. Me niet door de eerste de beste tegenslag uit het veld laten slaan. Tegenslag is irritant. Zo de bocht uit vliegen is irritanter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten