Het geklots van het oceaanwater tegen/rondom de betonnen palen, waarop onze hut was gebouwd, klinkt nog present na in mijn oren. Als ik mijn ogen sluit, zie ik blauw in vele tinten. En met een beetje extra concentratie ben ik terug in de onderwaterwereld vol wonderbaarlijke vormen en kleuren. Het is geen verlangen of gemis. Het is (na)genieten van het ervaren van een tijdelijke meerwaarde in mijn bestaan. Het eerste wat me gisteren opviel bij de rit terug vanaf het vliegveld, waren de besneeuwde toppen van de Karpaten. Zoals vaker gesteld; op de (besneeuwd) top van een berg het uitzicht genieten met de voeten in een aan land ruisende zee, is helaas niet mogelijk.
Het groen heeft hier inmiddels de winterse dor-gele kleur van het weidelandschap verdrongen. Het is gras, opkomend graan, meidoorn struiken en bomen zoals eik en beuk en geen mix van palmen, bananenbomen en ander blijvend groen, maar de overdaad doet weinig voor elkaar onder.
De zon laat het hier ff afweten, maar deed dat ook af en toe rondom de evenaar. Het verschil zit 'm in het gebrek aan zelfwerkzaamheid, in de aangedragen luiheid, in het Oblomov-gehalte van het tropische bestaan. De kranten blijven maar vol staan over het belang van werk en 'zinvol' bezig zijn voor mensen en hun eigenwaarde. Ik blijf dat maar niet snappen. En dat heeft niks met de luxe van de afgelopen twee weken te maken, maar alles met mijn gewone, dagelijks streven naar een bestaan vrij van dwang door en/of verantwoordelijkheid aan/voor derden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten