Koud 48 uur geleden zat ik nu op een stretcher en keek over de glad blauwe spiegel van het water in het zwembad naar de levendige zee, sorry oceaan. Net teruggelopen van het ontbijt en de hele dag nog te gaan. Het was zaterdag en vertrekdag en alszodanig niet representatief voor de rest van de week. Nu moesten we met de koffers aan de slag, de andere dagen dook Mariana in de oceaan en ik in mijn boek.
Ik zou aan zo'n dagbegin kunnen wennen. Laat op, een verzorgd ontbijt, geen gedoe met dekken of opruimen, opstaan en achter de Pc of in een boek kruipen. Het aantal mensen om me heen bij het ontbijt zou minder mogen. Dat de (bad)kamer iedere dag werd schoongemaakt, opgeruimd, handdoeken verwisseld, bed opgemaakt en eens per twee dagen verschoond zou ook niet op weerstand van mijn kant hoeven rekenen. De handdoeken hadden wat mij betreft niet iedere dag gehoeven.
Het lezen, de rust hebben om me in een boek te verdiepen, deed goed. Het feit, dat ik dan ergens in de loop van de middag in slaap viel, was eerder prettig dan irritant. Geen lunchgedoe werd me door mijn ingewanden in dank afgenomen. Een deel van de middag soms buiten de deur op een terras is natuurlijk niet verkeerd. Personeel mocht wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn. En dat vragen of je nog wat wilt als je glas leeg is, is inmiddels een wereldwijd verbreide irritante gewoonte.
Mijn avonden zouden perfect zijn, als ik daarin de gewenste afwisseling tot stand weet te brengen tussen je laten verzorgen en anderen verzorgen, kortom uit eten en koken. Die keuze was er nu niet maar voor de korte periode was dat geen probleem o.a. ook door de afwisseling van de mogelijkheden en de ruime keuze op de menukaart(en). Bij twee weken zou de schoen beginnen te wringen, schat ik zo in. De rest zou een kwestie zijn van uitgerust raken en vrijkomende energie besteden achter de PC, in de tuin of klussend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten