Kinderen. Ik ben er in mijn leven niet zoveel mee bezig geweest. Eén van de vele zaken, die anders hadden kunnen lopen, dan ze gedaan hebben. Maar dat ik me nu, op mijn leeftijd nog een keer met het onderwerp zou moeten bezighouden, heb ik me werkelijk nooit bedacht. Medische wetenschap is misschien zo af en toe een zegen, maar in dit geval toch echt niet. Biologische klok uitgetikt, dan lijkt het me een goed idee, om dat te accepteren. Is niet voor niks tenslotte.
Al die rare moeders van zestig of nog ouder. Laat je inhuren als knuffeloma of -opa, maar blijf er verder verre van. Ik kan nu al nauwelijks de kinderen van mijn jongste zus volgen en dat is maar één generatie verschil.
Ik snap de wens ergens wel, maar het is slecht, dat die mogeljk is gemaakt. Twintig jaar geleden zou ik het idee misschien nog wel hebben willen overwegen. Maar nu.... onze leeftijd, de heisa die ervoor nodig is, de risico's die het meebrengt, de hernieuwde verantwoordelijkheden die je je aandoet en niet te vergeten het verlies aan vrijheid. Doe maar een paar pony's, die kun je tenminste uit besteden en in het slechtste geval zelfs verkopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten