There we go again. De eerste niesgolf dendert over me heen. Hoop dat de intensiteit niet het niveau van gisteren gaat halen. Voor de rest vnl een kwestie van beheersing. Niet laten verleiden tot wrijven en krabben waar het jeukt. Dan zou het te doen moeten zijn, heeft de ervaring door de jaren heen geleerd. Dat spaart ogen, keel en mijn frustratieweerstand. Dat ik daar niet altijd toe in staat ben, is een zelfde soort ervaringsmoment, maar dat hebben we gisteren al gehad. Dus vandaag speel ik voor ezel.
Het is weer een prachtige dag. Ik ben ruim voor achten het bed uitgerold, maar nog steeds te laat om van de ochend gebruik te kunnen maken in de tuin. Dan moet ik er minstens één uur eerder uit en het liefst twee. Voorlopig zie ik dat niet gebeuren. Dus maar wat langzamer aan met de tuin, dan ik zou willen.
Vandaag mijn schouders onder de tuinkamer zetten. Die moet leeg. Als je ze zou zien, zou je medelijden met me krijgen. Het is jammer, dat het niet met het omleggen van een rivier te doen is. Dat kabbelend beekje vol plasticflessen en ongetwijfeld rechtstreeks verbonden met menig toilet gaat dat niet redden. Gewoon diep ademhalen en beginnen. Ergens komt dan een moment, waarop de beweging van het verplaatsen zichzelf in stand weet te houden. Het voordeel is, dat het een semi definitieve plek is, waar het spul naar toe verdwijnt. Een jaar of zo zal het kunnen blijven staan, waarna ook de schuren aangepakt zullen zijn en het grootste deel van de zooi zijn defintieve intrek in zoiets als een werkhok kan nemen. Nog tenminste één jaar te gaan, dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten