Om me heen wordt hard gewerkt. Iedereen was vandaag in de tuin cq op het veld bezig. Onkruidbestrijding gebeurd hier erg biologisch. Van de ochtend tot de avond is men met een soort hak bezig om alles om te werken. Een hak met een veel te korte steel, waardoor al die oude mensjes verklaard kunnen worden, die rondlopen met de rug in een hoek van bijna 90º. Typische dat zoiets als een schoffel dan niet doordringt vanuit Nederland. Een stuk gebruikersvriendelijk werktuig. Maar ok, dat was ook al in Frankrijk een onbekend stuk gereedschap.
Op de namiddagronde met de hond (Katrien had d'r geen zin in) voelde ik me bijna schuldig bij het zien van al die zwoegende lui. Met de hand, met het paard, zelfs de gemiddelde tractor is ploeteren hier. Het is een leven, dat ik enerzijds zeer weet te waarderen, maar anderzijds ook blij ben, dat ik er niet mijn dagen aan moet slijten. Ja, ja, dat dubbele gevoel. Het genot van de eenvoud zonder er toe veroordeeld te zijn.
Op zo'n dag als vandaag vraag ik me af hoe de mensen tegen mij, ons aankijken. De mens kennende moet er afgunst in het spel zijn, al is er weinig of niets, dat daar op wijst. Maar het verschil tussen mijn leven en dat van de gemiddelde dorpeling is groot. De luxe van je eigen tijd kunnen invullen. Ik mag er met regelmaat over klagen. Een overduidelijk luxe-probleem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten