De trieste middag kabbelt voort. Het water valt gestaag door. Afwas is gedaan. Het idee van de keuken wil nog geen vorm krijgen. Mijn aandacht verschuift in de richting van het koken. Weinig bijzonders. Eigenlijk al dagen gepland, maar steeds kwam er weer een sessie buiten de deur tussen. Vrijdag pizza, zaterdag de post-politieke hap en zondag de beloning voor de mensen, die in onze afwezigheid hebben gezorgd voor de moeder van Mariana.
Soep, salade en kaas toe. Eigenlijk mijn favoriete combi, zeker als de temperaturen buiten in de schaduw gemeten worden. De sla heeft het gelukkig overleeft dank een waterbadje voor de stronk. De rest gaan we straks zien. Eerst de honden teleurstellen. Eten willen ze en daarna 'moeten' ze naar buiten of ze willen of niet. Laten zij nou een nog grotere hekel aan regen hebben dan ik.
Ik zie ze al in de deuropening staan na het wegwerken van de brokken. Die vragende blik in de ogen. "Moet dat nou werkelijk?". Toegeven is geen optie, dan kan ik morgenvroeg scheppen en dweilen. Eigenlijk weten ze dat zelf ook, maar het besef ontbreekt om dan ff twee meter de deur uit te lopen en te doen, wat gedaan moet worden. Dat is de hardnekkigheid van hondse routines. Niet alleen zij, maar ook ik ga nat worden, omdat hen recentelijk is geleerd, de poort uit te gaan alvorens hun behoefte de vrije loop te laten. Zwart/wit is geen punt, het zijn de nuances waar het om draait. Eén troost, zelfs de gemiddelde mens kan daar maar moeilijk mee omgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten