Groots afscheid nemen van het leven is geen gemeen goed. En dat betreft niet alleen de mens. Ik had het de honden gegund als ze zonder andere reden dan hun leeftijd op een ochtend niet meer zouden ontwaken. Eeuwelingen zijn het inmiddels, als je enig geloof hecht aan de omrekening van hondenjaren naar de menselijke leeftijd.
Niet dat ik de deur bij de dierenarts plat loop. Integendeel. Tot op heden geen grote problemen. Daarvoor stapelen de kleintjes zich op. Mn Katrien moet het ontgelden. Stijf in de heup, doof, geen perfect blaascontrole meer maar nog steeds iets van jeugdige overmoed. Dat laatste in combinatie met leeftijd en stijfheid ging gisteravond fout. De dame donderde de laatste treden van de betonnen trap voor de ingang af en bleef onder aan de trap liggen, alsof het het best denkbare ligplekje was.
Gelukkig was ze in beweging te brengen en viel zelfs het hinken mee. Geen nieuwe heup dus ... Wel de zoveelste herinnerng aan het feit dat hun einde onverbiddelijk nadert. In oktober worden ze veertien (18+(13x7)=109). Muv Juultje de enige twee nog levende wezens, waar ik het langst mijn leven mee gedeeld heb. Juul is zelfs nog twee jaar ouder. In alle redelijkheid gaat dat de algehele recordhouder in het delen van mijn leven worden, maar dat is toch anders. Katrien vanavond maar onder begeleiding de trap laten afdalen. Toch nog iets van mantelen in mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten