Er hangt iets filosofisch in de lucht. Gisteren al door gegrepen en ook vandaag schieten de grote vragen door mijn hoofd, alsof het niets is. De zin van het leven en soortgelijks. Nu kun je daar eigenlijk best kort in zijn. In stand houden van de soort. Punt uit. En je ondertussen, want je leeft langer dan een fruitvliegje, bezig houden, liefst op aangename wijze.
Maar hoe werkt dat persoonlijk gezien? Aan de in stand houding van de soort heb ik geen bijdrage geleverd. Het 'bezig houden' krijg daar een ander lading door. Dat is me inmiddels wel duidelijk. Alles heeft voor- en nadelen. Dus daar ga ik niet over lopen zeuren. Zoals al een keer geschreven (volgens mij) had bij een andere loop van het leven een ouderlijke invulling tot de mogelijkheden behoord. Van spijt is geen sprake, want van een verlangen is er nooit geweest
Het had gekund en mijn leven zou dan zeker weten heel anders uit hebben gezien. Had de eerste mogelijkheid niet binnen een jaar voor en ander gekozen, had ik inmiddels waarschijnlijk kinderen gehad, die alweer kinderen zouden hebben. Had de tweede kans resultaat gehad, zou de kroost in de eindfase van een opleiding en/of het begin van de relatie-ellende zitten. Hoe dan ook, ik zou een ander leven gehad hebben. Nederland waarschijnlijk nooit hebben verlaten, me neergelegd hebben bij geldverdienen ten koste van de lol in de noodzakelijke werkzaamheden, me het hoofd hebben moeten breken over verantwoordelijkheden naar derden, sikkeneurig uitzien naar het uitgesteld pensioenmoment, etc.
Niks van dat alles en dan komt toch de vraag om de hoek kijken "En is het nu beter?" Ondanks de ervaring, dat je bij vrijheid de nodige kanttekeningen kunt plaatsen, heb ik de neiging om "Ja" te zeggen, maar weten kun je het pas, als je beide levens hebt geleid. Een praktische onmogeljkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten