Moe maar naar bedje toe overdag geeft steeds weer aarzelingen. Het staat nog steeds gelijk aan het tarten van het lot. Toch gedaan. Een uur of zo gelegen en ook geslapen maar steeds weer opgeschrikt vanuit het idee niet verstrikt te raken in de eeuwige versie. Vervelend gedoe, maar het uiteindelijk weten te neutraliseren. Niet dat ik het idee heb er actief iets aan te kunnen doen. Het is steeds secundair. Achteraf. Puin ruimen.
Na een snelle ronde met de honden waarop ook voor mij mn door de wind de lol er ff van af was, naar een sjaal gezocht. Eentje, die je zo lekker tot over de oren om je kop kunt slaan. Niet te vinden dat ding. Ik weet, dat ik 'm een paar mndn geleden al gebruikt heb. Meer per toeval dan uit noodzaak, maar sindsdien blijkbaar in het niets verdwenen. Ergens vergeten? Op een stomme plek weggelegd?
Irritant is dat, als je iets niet kunt vinden. Zelfs geen idee hebt waar je zou moeten kijken. En zoveel mogelijkheden zijn er niet eens. Nog irritanter is, als je jezelf dan ongemerkt op zo'n manier zit op te fokken, dat het lijf vastloop en de gedachten op hol slaan. Gaan we weer en dit keer dank een sjaal. Niet een beetje overdreven? Geeft geen vertrouwen in het onder de duim krijgen van het mechaisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten