Weer een nacht met diepe slaap. Ergens weliswaar vagelijk wakker geweest, maar dat mag geen naam hebben. Middernacht onder zeil. Half acht voor het eerst bij de positieven. Dat klinkt bijna ongeloofwaardig in mijn oren, maar ik ben er zelf bij geweest. Het is waar.
Is het enkel weer een oprisping? Is het een volgende maar dan weer langer opgerekte periode van vooruitgang? Is het dom toeval of heeft de rust zijn posities weten uit te breiden dan wel te versterken? Ik zou niet tegen zijn. Heb nog steeds het idee, dat ik op het terrein van rust en mn slaap achterloop. Nachten waarin ik niet door mezelf opgejaagd en gek gemaakt wordt of met andere dingen dan slapen bezig ben, zijn van harte welkom. Uitgerust wakker worden, wanneer was dat voor de laatste keer geen regelbevestigende uitzondering?
Enig minpunt was de drukke droomwereld, waarin ik tegen de ochtend terecht kwam, waarbij ik op het eind een steile weg omhoog moest, zo steil dat ik moest kruipen. En dan een weg die ogenschijnlijk in het niets eindigt. omdat hij ws ook weer steil naar beneden gaat. Dan in een bocht naar rechts zicht krijgen op een gigantische, hoog uit het landschap oprijzende brug. Een boog van vele tientallen meters hoog en honderden meters lang. Ik kromp ineen, verkrampte. Niet alleen in mijn droom. Het was alsof een grote grijper me in mijn kruis pakte en daar eens goed hard in kneep. Lekker waker worden is anders. Maar voor zo'n bijna compete nacht heb ik dit er wel voor over. Maar het mag minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten