Nog dubbende bleek het beest weer overgegeven te hebben. Iets gaat hier niet goed, dat mocht duidelijk zijn. Dus de auto voor oneigenlijk transport klaargemaakt, Flokkie d'r in en eerder richting massage dan nodig, zodat ook de dierenarts nog ff meegepikt kon worden.
Zelden zo'n eenvoudig hanteerbare hond meegemaakt. Hij liet zich oppakken, dragen, in de auto zetten, heeft onderweg af en toe naar buiten gekeken, geen blaf gedaan èn, wat stukken prettiger is, ook niets ongewensts in de baggageruimte achtergelaten. In Sibiu sprong hij er zelf uit. Gelukkig aan een lijn. Moest niets van al die voor z'n neus langs schuivende auto's hebben, maar liep met wat trekkken mee naar binnen. Het moeilijkste deed hij eigenlijk nog bij het binnengaan van de ingangsdeur naar de praktijk. Daar had hij het wel ff gezien en wilde linea recta de andere kant op, naar buiten.
Ook verder weinig problemen. Tenminste niet met z'n gedrag. Parvo was het niet. Dat scheelde direct bijna alles. Bijna. Want men wilde een röntgen van zijn ingewanden. Leek me een goed idee. Ik wenste ze succes en verdween naar mijn eigen behandeling. Net voor ik daar naar binnen stapte telefoon. Dierenarts. Er zat iets in -naar wat later bleek- zijn darmen en dat moest er in hun ogen direct uit. Operatie. Of ik het daarmee eens was?
De paar honden, die ik heb mogen meemaken, aten stenen, botten, brieven, kranten, theedoeken en afwassponsjes. Daarbij heb ik niet bijgehouden, wat ze in het wilde naar binnen schoven. Iets gaf de artsen het idee, dat wat er zat niet vanzelf zou doorschuiven richting uitgang. Ff gedacht dat het mijn beurs was. Later bleek het de nummerregistratie (twee met elkaar verbonden plectrum-vormige plastic registratieplaatjes) van een schaap te zijn, dat dwarszat in de darmen en daar zo goed als doorheen gesneden was. Tja , kadavers laten rondslingeren is gewoon niet handig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten