Een hoofdstuk, soms is zelfs een alinea voldoende om me weer mee te laten slepen door het boek. Kun je schrijver zijn, als je niet begiftigd bent met een obsessieve kant? Je moet je wel ergens in vast kunnen bijten. Ik kan me dat alleen van momenten op Sociale Wetenschappen herinneren. Mn bij de realisatie van de WP-macro's, die de studiegidsen moesten vormgeven. En trouwens later in Frankrijk ook bij de opzet van de website(s) voor de verhuur. Heerlijk trial and error. Dingen voor elkaar boksen waar je eigenlijk, als je eraan begint, geen verstand van hebt.
Ja, d'r zijn nog wel wat andere voorbeelden te verzinnen, maar die zijn meer consumerend dan producerend. Maar ook die liefdes zijn net als de IT en de websites een stille dood gestorven. Zin weg, interesse verloren.
Fantasie zat. Het ontbreekt aan de minutieuse uitwerking. Zoals Grossmans zijn (neem ik aan) verzonnen karakters vorm geeft binnen de toenmalige werkelijkheid, is meer dan knap. Een Duitse officier betrokken bij de bouw van een vernietigingskamp, een Rusische revolutionair in een Duits strafkamp, diverse militairen in de frontlinie, een Russische wetenschapper in z'n academische omgeving, etc. Vijfhonderd pagina's achter de rug en nog geen zin overgeslagen ondanks de irritante Russische dubbelnamen.
Conditie, discipline, afkeer van monotonie, immuun voor verslavingen .... het heeft allemaal wel iets in zich ter verklaring van mijn voorkeur voor vastlopende opzetten. Verlies van interesse, nog zo eentje. Maar is het dat? Is het niet meer een kwestie van gebrek aan interesse in hoe anderen met de wereld en hun leven bezig zijn? Op het persoonlijke vlak dan. Ik ga lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten