Het lijkt erop alsof het boek van Zsuzsa Bánks me kalm(er) maakt, rust geeft, onrust kalmeert. Is het de kadans van de schrijfstijl, de verborgen, donkere dan wel gemankeerde kant van de meeste hoofdpersonen of de setting in Italië? Of ben ik gewoon rustiger en lees daardoor een boek?
Dat laatste is het niet helemaal als het het al is. Grossman's vertelling kon me bij de keel grijpen, een verloren gevoel geven, laten verstijven van ongeloof of alles tegelijktijd. Dit boek is meer het verhaaltje voor het slapen gaan. Het sust me. En natuurlijk is daar niet één oorzaak voor aan te wijzen. Wat voor mij geldt hoeft nieteens voor een ander te gelden.
Er worden gebeurtenissen uit het verleden aangehaald en opgehaald. Het verleden haalt soms het heden in maar verliest voornameljk aan betekenis naarmate het heden voortschrijdt. Het is een boek met een spanningsboog, die net op het moment dat het kabbelen en keutelen lijkt te worden weer een shot inhoud krijgt toebedeeld. Missende vingers, vluchtende ouders, verdwijnende broers, stervende vaders, opduikende dubbellevens, moederleugens, etc. Alles voldoende om er een heel boek apart en vol spanning mee te vullen maar nu terloops opduikend om weer onder te gaan in de stroom van het leven. Alles is belangrijk en ook weer niet. Het relatieve van het relativeren. Sussen, dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten