Nog steeds katerig. Van overmaat naar 0,niks is minder verstandig, dan het lijkt. Toch maar ff doorzetten. Het herstellingsvermogen van het lijf is een van de vele zaken, die niet meer zijn, wat het ooit geweest is. Nee, ik ga hier niet opsommen. Ik zie mijn voorland, als ik af en toe naar de honden kijk. Zo stil en gelaten zal ik het verouderen vast niet over me heen laten komen. Ik kan straks mijn lol op. Meer te klagen en mopperen dan zelfs mij lief is. Zoiets stel ik me voor. Steeds stijver met een krimpende actieradius.
Ik hoor het van mijn moeder en zie het, die ene keer in de 1-2 jaar, dat ik haar bezoek. Met de rollator naar de supermarkt op iets van 500 meter is een welhaast olympische prestatie geworden, waar een behoorlijke portie zelfdiscipline voor nodig zal zijn. Op dat laatste mag ik wel ff oefenen. Maar 85 ben ik nog (lang) niet en zie me mezelf nieteens halen.
Ik herken al die grijze koppies nog steeds niet als generatiegenoten. Is niet eens ontkenning, eerder iets van desoriëntatie. Weet wel, waar ik niet meer bij hoor, maar wie nou werkelijk mijn leeftijdsgenoten zijn, dat inschattingsvermogen is me ontglipt. Volgens mij vervagen die scheidslijnen ook naarmate de leeftijd vordert. In opwaartse richting dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten