Als ik naar de schamele kantlijn van het blog kijk, de jaren gekrompen tot een tweetal cijfercombinaties, vraag ik mij af of 2016 niet mijn top zal blijken te zijn? Het is 3 x 2012 + 11. De laatste zes mndn hebben het gemiddelde boven de 3 getild. Doet me onwillekeurig mezelf vragen of ik nog wel een leven heb? Hoeveel 'leven' heb je nodig om een blogje te vullen?
Het schrijven en corrigeren kost ongeveer een kwartier. In de resterende 45 minuten kan ik met een beetje geluk meer blogwaardig stof doen opwaaien, dan ik de rest van de dag in woorden gevangen krijg. Dat is een beetje het 'tien gekken kunnen meer vragen .... etc.' Nadeel is natuurlijk het fragmenteren van je dag en de gewenste bezigheden. Bovendien moet het (be)schrijven ook niet de drijfveer worden. Dan krijg je zoiets als de hele vakantie door de lens van je camera beleven. Toen ik dat besefte, heb ik de camera aan de kant gelegd. Alweer vele jaren geleden. Mis het wel af en toe. Met de nadruk op 'af en toe'. Smartfoon of digitale Lumix-klik zijn daarin geen vervanging. Maar ik hou niet van verslavingen. Dat heeft me in mijn leven meermaals op het juiste moment de juiste afslag laten nemen.
Een verslaving is het blog dus blijkbaar nog niet. Hoever zit ik van een verslavend effect af? Het geschrijf mag wel weer terug naar de ochtend. Een beetje terug in het hok. Bezig zijn met wat is blijven hangen aan gedachten, gebeurtenissen, ergernissen, dromen, etc. Als het niet hangen blijft is het niet de moeite waard. Zoals het vannacht begon met het uitgraven van buizen (riolering?) en eindigde in een achtervolging door een ledematen werpende zombie. Niet dat dat nou zo de moeite waard was ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten