"Schicksal oder Zufall" Daar begint de achterflaptekst mee op het boek, waar ik nu in bezig ben. Een vraag die vanavond nav het boek door mijn hoofd schoot. Niet mbt de factoren die op onze levensweg bepalen wat we later als volwassen zijn, maar vanwege de beschrijvingen van Rome en Umbrië. Ik zou het zo zelf geschreven kunnen hebben. Het is bijna een duikeling door een tijdgat. Je eigen tijd, beleving en belevenissen beleefd en beschreven door een ander en daar zelf weer kennis van nemen, alsof je als onzichtbare persoon met ze meeloopt.
De kennismaking met Rome, de hitte, de pleinen, de bars voor de lokale geluiden. Maar dat is niet zo bijzonder verder. Wel de 'vlucht' naar de zee en vervolgens het achterland in naar een huis wat je niet weet te vinden. Je een bar in loopt om de weg te vragen en je die rijkelijk omkleed met gebaren gewezen krijgt van iemand, die met je meegaat. Dat was onze eerste aankomst in Ferentillo, bar Luna en huis I Salari. Niet achter een kerkhof maar met uitzicht op een kerkhof. De zonwarme muren, het krekelconcert in namiddag en avond, de gloeiwormpjes, de maan, de lange oude tafel voor al mijn papieren, de wijngaardslakken die je na een regenbui nauwelijks kon ontwijken, de 'vondst' van de oude watermolen, etc. etc.
Zo krijgt het boek een meerwaarde, die de waardering vertroebeld. Als buitenstaander wordt je er op oneigenlijke gronden ingezogen. Maar dat is voor latere zorg. Nu zou ik met een "Beam me up, Scotty" zo op het geitenpadje naar de entree willen staan en onder de boog door de steeg in willen lopen naar de voordeur van het huis, waar een aantal zeer bijzondere zomervakanties zijn genoten. De houtkachel opstoken en de deur naar de eetkamer met de lange smalle tafel openen in de hoop, dat mijn vriend na al die eeuwen ook die laatste paar jaar heeft kunnen wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten